Στους καφενέδες του Κέντρου της Αθήνας εκείνα τα χρόνια μαζί με τον βαρύ γλυκό....τον ναι και όχι....τον γλυκύ βραστό με πολλές (φουσκάλες) σου έφερναν και ένα μικρό παξιμαδάκι στο πιατέλο που ακουμπούσε το φλυτζάνι. Το βούταγες...το μούσκεβες και το φχαριστιόσουνα. Στη συνέχεια περίμενες τον διπλανό σου στο άλλο τραπέζι να τελειώσει το διάβασμα της εφημερίδας που ανήκε στο κατάστημα....για να την διαβάσεις και του λόγου σου.
Από την τζαμαρία χάζευες και την έξω κίνηση..... Κάποια στιγμή έμπαινε στο αντρικό οχυρό και καμία κομψευόμενη κυρία με ελαφρώς σχιστό το κολλητό φόρεμα στο γόνατο ...με έντονο κραγιόν και μπόλικη πούδρα και με το πατσουλί να σπάει την μύτη.
Ερχότανε δίπλα σου και σου έλεγε την ταρίφα της.... Οι περισσότεροι αντιδρούσαν και γύριζαν από την άλλη και αυτή άρπαζε το παξιμαδάκι που δεν είχε φάει ο θαμώνας και την έκανε κουνάμενη και ληγάμενη.
Ήταν οι καλντεριμιτζούδες της εποχής και κάποιες από αυτές
γνωστές και ως....παξιμαδοκλέφτρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου