Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Ρουβάς-Μαστοράκης: τι Επίδαυρος, τι Eurovision



O πολιτισμός είχε την τιμητική του αυτή την εβδομάδα στα κανάλια και, κυρίως, στα σόσιαλ μίντια. Εκατοντάδες οι αναρτήσεις, άφθονα και τα τηλεοπτικά κουτσομπολιά για την άρνηση της Χρυσούλας Διαβάτη να δεχτεί το βραβείο Κάρολος Κουν επειδή για το ίδιο βραβείο (στην κατηγορία του Αρχαίου Δράματος) κρίθηκε άξιος ο Σάκης Ρουβάς.


Το τραγικό δεν είναι ότι αρκετοί επώνυμοι κατακεραύνωσαν την κυρία Διαβάτη για την «αναίδειά» της ή ότι πολλοί καλλιτέχνες υπερασπίστηκαν την αξιοσύνη του Σάκη Ρουβά, αλλά το γεγονός ότι...

ελάχιστοι ασχολήθηκαν με τα ίδια τα βραβεία, με τους υποψήφιους και τους τιμηθέντες. Η κόντρα πάντα πουλάει.



Ας σημειωθεί ότι ο Νίκος Μαστοράκης (όχι φυσικά ο θεατρικός σκηνοθέτης) χαρακτήρισε τη Χρυσούλα Διαβάτη «θλιβερό απομεινάρι του παλαιοκομματικού συνδικαλισμού» και «νοσταλγό των κλειστών επαγγελμάτων»: και αυτό σίγουρα είναι τιμητική διάκριση για την ηθοποιό.

Φυσικά και η Χρυσούλα Διαβάτη έκανε το αυτονόητο, αφού άφησε να εννοηθεί ότι ο βασιλιάς (της ελληνικής ποπ) είναι θεατρικά γυμνός ή μάλλον δοτή, κατασκευασμένη είναι η θεατρική λάμψη του.



Οι γραμμωμένοι μυς του Σάκη, μάλιστα, αυτοί τους αξίζει να βραβεύονται και καλό θα ήταν να θεσμοθετηθεί ένα Βραβείο Κοιλιακών για τραγουδιστές, ηθοποιούς, παρουσιαστές. Όμως ηθοποιός σημαίνει φως, όπως λέει και το τραγούδι, όχι λάμψη. Φως που αναβλύζει από μέσα και δεν εκπέμπεται από ποικίλους προβολείς.



Με ιδρώτα, θυσίες, με επιτυχίες αλλά και γκρεμοτσακίσματα κατακτιέται η ιδιότητα του θεατρίνου. Η βράβευση του Ρουβά δεν είναι μειωτική μόνο για την Χρυσούλα Διαβάτη, αλλά φανερώνει έλλειψη σεβασμού απέναντι στους εκατοντάδες εργάτες του θεάτρου, γνωστούς και αφανείς.



Πάμπολλες φορές έχει τιμηθεί ο Ρουβάς ως ποπ σταρ και αν εξαιρέσει κανείς τις αδύναμες φωνητικές του ικανότητες και την χαμηλή ποιότητα των τραγουδιών που έχει πει  είναι επαρκής για το είδος που υπηρετεί και οφείλει κανείς να αναγνωρίσει τις σκληρές προσπάθειες που έχουν καταβληθεί από τον ίδιο αλλά και από εξωκαλλιτεχνικά στηρίγματα όχι μόνο για την εμπορική του άνοδο αλλά και την κοινωνική του αποδοχή.



Ο Σάκης Ρουβάς είναι σύμβολο της ευκολίας, της αφασίας, της χαζοχαρούμενης ψυχαγωγίας (και όχι της λαϊκής ή της σκέτης χαρούμενης). Το άστρο του ανέτειλε την εποχή της έκρηξης του λαϊφστάιλ, όμως σήμερα ο Σάκης αφήνει πίσω του τα σχισμένα μπλουζάκια και τη φούστα του Βαλεντίνου και φορά το ένδυμα της κοινωνικής προσφοράς και της σοβαρής καλλιτεχνίας.
 Τι Επίδαυρος, τι Eurovision.

Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Να τραγουδήσει ο Σάκης τη Ρωμιοσύνη ή το Άξιον εστί στο Ηρώδειο; Σε ποπ διασκευή, εννοείται, με μπαλέτο και γιουροβιζιονική χορογραφία και χορηγούς κάποια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ή μια γιαουρτοβιομηχανία.



Πάντως, το κλειστό επάγγελμα του χαφιέ, του ρουφιάνου, του καταδότη έχει ανοίξει εδώ και χρόνια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου