με την εικόνα του οποίου έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό,
δεν ήταν φεμινίστρια ούτε στρατευμένη στο κόμμα ποιήτρια,
δεν έκανε ποτέ δημόσιες σχέσεις και δεν αναφέρθηκε
ποτέ σε ανθολογίες ποιητών της γενιάς της,
η Κατερίνα δεν συμβιβαζόταν...
Είδα απ'το τζάμι μια σφαίρα να μου χτυπάει
την παλάμη την αριστερή ,αίματα
και τα σκουπίδια να ανασαίνουνε.
Η μάνα μου ήταν στην κουζίνα κι ο πατέρας
ούτε που ξέρω,ανοίγω την πόρτα
και πάω στα σκουπίδια.
Κι εκεί είδα,δεν δίνω δεκάρα αν με πιστεύετε,
το πιο όμορφο αγόρι που είχα δει στη ζωή μου.
Ήτανε κουκουλωμένος εκεί,
κρατούσε ένα οπλοπολυβόλο,
είχε αραιά ξανθά γένια και μακριά ξανθά μαλλιά.
Τα μάτια του...δεν ξέρω τι χρώμα είχαν.
Έμοιαζε ή ήτανε ο Χριστός.
'Φύγε, κοριτσάκι, φύγε',μου είπε, 'απο δω.
Θα με σκοτώσουν'.
Πήρα μια πολύ βαθιά ανάσα για να τρέξω γρήγορα.
'Σκύψε να σε φιλήσω', μου είπε.
Ήμουνα ήδη στο σπίτι.
Ο πρώτος αντάρτης και ο τελευταίος
που ερωτεύτηκα ήτανε αντάρτης των πόλεων.
Η Γώγου είχε άσχημα παιδικά χρόνια ,
λόγω της προβληματικής σχέσης της με τον πατέρα της,
τον οποίο θεωρούσε διανοούμενο αλλά και
"πολύ περίεργο άνθρωπο"
Ωραία είναι οι δυο μας βόλτα εκεί στο θάνατο,
που με μάθαινες ποιηση από τις λυτές επιτύμβιες πλάκες
με τις αρχαίες ρήσεις.
Τι καλός που είσαι που μ'έμαθες από πέντε χρονων
να διαβάζω εφημερίδα!
Εσυ που ξέρεις τόσα, μα τόσα πολλά,
πήρα το κώνειον, έφαγα όλο το φαί, όλα μου τα χάπια.
Ερχόμουνα όπως με είχες εκπαιδεύσει στη Βία,
να σε βρω στο καφενείο, στου Μακρυγιάννη,
που έπαιζες πρέφα, να σου θυμίσω να με δείρεις,
αλλά δεν είχε τελειώσει η παρτίδα καιμου'λεγες :
"Ξανάλα σε μια ώρα"
,κι εγώ ερχόμουν ξανά και ξανά,
μέχρι να αισθανθώ τη βία σαν λύτρωση,
μαθαίνοντας να προσεύχομαι σ'αυτό που δεν ήξερα,
στο Θεό, να με δείρεις
με την πέτσινη λούρα σου,
να με χτυπάς στα γονατά και στα καλάμια
με τα
μυτερά σου καφετιά παπούτσια,
ν'ανοίγεις το ραδιόφωνο, το αρχαίο,
πολύ
δυνατά, μήπως κλαίω πολύ δυνατά
κι έρθει ο διπλανός οδοντογιατρός,
που
ήταν κι αυτός κομμουνιστής,
κι εσύ διευθυντής στο υπουργείο Γεωργίας,
στο
Δημόσιο, και γίνεις ρεζίλι.
Και βέβαια σ'αγάπαγα κι ακόμα σ'αγαπώ,
ήθελα να'σουν γαλήνιος, να μην πονάς τόσο πολύ.
Ήθελα να σε μάθω:ΑΓΑΠΑΩ
Η προδοσία στη ζωή της Γώγου μπαίνει από μικρή ηλικία,
στα 13 της ο πατέρας της και οι αστυνομικοί
την κυνηγήσανε
γιατί το είχε σκάσει απ'το σπίτι και κρυβότανε με έναν
γέρο αλκοολικό
σε μια οικοδομή.Κι όταν μια βραδιά το'σκασε πάλι
και κοιμήθηκε σ'ένα παγκάκι,
την κυνήγησε πάλι η Ασφάλεια,δεν την βρήκε,
αλλά τη "δουλειά"
την έκανε η οικογένεια της,εκτός της μητέρας της,
την πήγανε στο αστυνομικό τμήμα όπου της έγινε φάκελος.
Από μικρή στο κλεφτοπόλεμο...
Εδώ θα σταματήσω αυτή την κουβέντα μας, όμως θα τα ξαναπούμε,
γιατί αισθάνομαι βαθιά πως κάτι δεν ξέρω.Και ίσως μέσα απ'αυτό το γραπτό βρω κάποια ίαση στη ψυχή μου, γιατί εγώ ,μπαμπά, πονάω αιώνια πολύ...
...Δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να σου δώσω συγχώρεση
όμως σ'αγαπάω πολύ.
Τα προβλήματα με τον πατέρα της βγήκαν από γραπτά της
που εκδόθηκαν μετά τον θανατό της γιατί όπως έλεγε κι η ίδια
"Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια
, ούτε τα πρόσφατα "
Η πρώτη ταινία μου, χωρίς σύμβαση,
ήταν του Αλέκου Σακελλάριου.
"Το ξύλο βγήκε απ'το παράδεισο".
Ο Σακελλάριος με είχε ανακαλύψει
σε κάποιο, πιθανότατα, μπουλούκι,
τη Νένα Νέζερ θυμάμαι
και τον Ζαζά
Ο Σακελλάριος με βοήθησε.
Η Γώγου ερμήνευσε έναν συγκεκριμένο τύπο γυναίκας
σε δεύτερους και τρίτους ρόλους,
την ελαφρόμυαλη γυναίκα-παιδί
της οποίας τα ενδιαφέροντα περιορίζονται σε πάρτι,
μοντέρνους χορούς και ποπ μουσική και με μία
ψευτοεπαναστατικότητα χωρίς καμιά πολιτική διάσταση.
Η ίδια όμως προετοίμαζε έναν άλλο ρόλο,
αυτόν της ποιήτριας που ζητούσε έναν άλλον κόσμο,
πιο δίκαιο,πιο ανθρώπινο.
Η ποιήση της Κατερίνας Γώγου είναι κραυγή
στην έρημο της απάθειας και της νωχελικότητας
της κοινωνίας.
Είκοσι χρόνια μετά τον θανατό της η Ελλάδα βυθισμένη
σ'έναν λήθαργο παρακμής και πνευματικής ανυπαρξίας
δείχνει ανίκανη να κατανοήσει τον κοφτερό
ριζοσπαστικό λόγο της.
Παρόλα αυτά και παρότι η Γώγου ήταν αποκλεισμένη
από τα εκδοτικά κυκλώματα καθώς κι απ'τα ΜΜΕ ,
τα ποιητικά βιβλία της πουλάγανε απ'τη Μεταπολίτευση
και μετά ,
πιάνοντας αριθμούς που μόνο
ο Ελύτης κι ο Ρίτσος τους φτάνανε.
Την ποίηση της την διάβασαν και την διαβάζουν
οι νέοι άνθρωποι
και την ανακαλύπτουν συνεχώς όλο και περισσότεροι .
Η Γώγου ήταν η ποιήτρια των περιθωριακών,
των κυνηγημένων
απ'τη ζωή και το σύστημα,γιατί κι η ίδια ανήκε εκεί.
Η υπερβολική χρήση αλκοόλ και χαπιών
την έβγαλε σ'έναν αυτοκαταστροφικό δρόμο
όπου βρήκε αρκετούς συνοδοιπόρους,συνήθως όμως
παροδικούς.
Έγραψε ποιήματα για πόρνες,ναρκωμανείς,αναρχικούς,
τραβεστί δείχνοντας την αθλιότητα μιας καταπιεστικής,
γεμάτης υποκρισία κοινωνίας,την απελπισία
και την γκετοποίηση της Αθήνας και αγκαλιάζοντας
τους ως μάνα ποιήτρια αδυνατόντας όμως να
τους απαλλάξει απ'την δυστυχία τους όπως αδυνατούσε
να απαλλαχτεί κι αυτή η ίδια
Η αυτοκτονία του Άσιμου κι ο θάνατος
από ναρκωτικά του Σιδηρόπουλου ήταν στη συνείδηση της δολοφονίες που είχαν διαπραχθεί από την κοινωνία
και η μοναξιά της
γινόταν ακόμα πιο βασανιστική όταν σκεφτόταν
πως η μόνη που επέζησε προσπαθώντας
να μην απεμπολίσει τα ιδανικά της ήταν η ίδια:
«Ακου καλά...Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος .
Τον δολοφόνησαν κι αυτόν...
ο Παύλος Σιδηρόπουλος-
τον φάγανε κι αυτόν...
Η μόνη επιζήσασα --για να ιδώ-εγώ...»
Τρομοκρατημένη δεν ήταν μόνο από τον θάνατο
αλλά και από τους ανθρώπους
που πρόδωσαν την ίδια,τη ζωή τους,τις ιδέες τους,την προσωπικότητα τους:
Πέθανε στις 3 Οκτωβρίου 1993 σε ηλικία 53 ετών από υπερβολική δόση αλκοόλ και χαπιών.Ένας φίλος που την επισκέφτηκε στο σπίτι της στον Κεραμεικό κάλεσε το ασθενοφόρο,ήταν όμως ήδη νεκρή όταν έφτασε στο "Ιπποκράτειο"
Στις 7 Οκτωβρίου ενταφιάστηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Στην κηδεία ήταν η μάνα της και η κόρη της ποιήτριας,οι τραγουδιστές Γιώργος Νταλάρας,Β.Παπακωνσταντίνου,Αφροδίτη Μάνου οι ηθοποιοί Α.Καφετζόπουλος,Σ.Παράβας,Μ.Βούρτση πολλά μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου όπως η δικηγόρος Κ.Ιατροπούλου,ο Μακης Μπουκουβάλας κ.α.
«Η Κατερίνα ήταν μια ταραγμένη ψυχή.
Ένιωθε σαν αγρίμι παγιδευμένο,
ήταν διαρκώς σε διωγμό.
Μια λέξη μπορούσε να την πληγώσει,
μια κίνηση να την ταπεινώσει.
Δυο μήνες πριν πεθάνει την συνάντησα τυχαία.
Ήταν γερασμένη, σαν μάγισσα από παραμύθι,
με άσπρα μαλλιά, ατημέλητη, με βραχνή φωνή...
Η Κατερίνα πέθανε αγρίμι όπως έζησε και σαν αγρίμι.»
Νίκος Κούνδουρος
Σκηνοθέτης
«Το τελευταίο χρόνο ένιωθε πως είχε κλείσει ο κύκλος της. Τις τρεις τελευταίες μέρες γύρισε στο σπίτι που μεγάλωσε, στης γιαγιάς, στο Μεταξουργείο. Μπήκε μέσα στο χαμό»
Μυρτώ Τάσιου
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σουχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου