Σαν σήμερα γεννήθηκε ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης

Ο Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφιζε για περισσότερα από 60 χρόνια. Εισήγαγε το μοντέρνο στο ελληνικό και το ελληνικό στο μοντέρνο. Το θέατρο υπήρξε η δεύτερή του αγάπη.

Στις 13 Ιανουαρίου του 1910 ήρθε στον κόσμο ο Γιάννης Τσαρούχης. Μεγάλωσε στον Πειραιά, όπου και γεννήθηκε. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών, αν και ήδη από μικρότερη ηλικία ζωγράφιζε. Λίγο μετά την ηλικία των 20, γνώρισε τον Φώτη Κόντογλου, μεγάλο συγγραφέα και αγιογράφο, ο οποίος τον επηρέασε πολύ.

Ανήκοντας στη γενιά του '30, ο Γιάννης Τσαρούχης συνδύασε τέχνη και παράδοση. Κι αν ο Ελύτης στη γενιά αυτή ήταν ο μέγας της λογοτεχνίας, ο Τσαρούχης ήταν ο Ελύτης της ζωγραφικής του '30. Ο Ελύτης είχε πει: 

«Ένας επαναστάτης δεν γίνεται να 'ναι συνάμα και κλασικός. Αλλά με τον Τσαρούχη γίνεται».

Η ελληνική ταυτότητα τον είλκυε. Τα έργα του τα μπόλιαζε με αυτήν. Ακόμα κι αν η σιωπή του είχε γίνει φύση δεύτερη, την Ελλάδα την έβαζε πάντα στο θέμα του. Ομοφυλόφιλος ων, ιδιότητα κατακριτέα στην Ελλάδα της εποχής, τα βιώματά του τα κρατούσε για εκείνον. Μα στον καμβά το χέρι του «γλιστρίδα».

Το ταπεραμέντο του και έντονη σκέψη του τον έκαναν να πει εκφράσεις που έγιναν με την πάροδο των δεκαετιών γνωμικά. Πολλοί τα έχουμε ακούσει, μα δεν ξέρουμε ποιος τα είπε πρώτος.

«Στην Ελλάδα είναι κανείς ό,τι δηλώσει»
«Το να μη μπορείς να πιστέψεις είναι ένα είδος αναπηρίας»
«Φιλία είναι η συμφωνία δύο ανθρώπων εναντίον όλου του κόσμου»
60 χρόνια δημιουργίας ήταν πολλά.

 

     Τα  βιώματά του τον έκαναν εκφραστικό ζωγράφο. Θεωρούσε την ομοφυλοφιλία το πιο ταλαντούχο βίτσιο της εποχής του. Οι άνδρες κυριαρχούν στις αναπαραστάσεις του.
Έζησε τη δικτατορία του Μεταξά από πολύ κοντά, μέσα από την ίδια την έπαυλη του δικτάτορα, καθώς θεία του ήταν η Δέσποινα Μεταξά. Μετά τον εμφύλιο δημοσίευσε έργα του στο Παρίσι και το Λονδίνο.

 

Η καταξίωση δεν άργησε να έρθει. Το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με γκαλερί της Νέας Υόρκης.
Το 1956 ήταν εκ των υποψηφίων για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ, ενώ το 1958 συμμετείχε στη Μπιενάλε της Βενετίας. Επί Χούντας ήταν μόνιμος κάτοικος Παρισίου.

Ανάμεσά στα πάμπολλα έργα του, έφτιαξε και πορτρέτα. Λουκίνο Βισκόντι, Μιχάλης Κακογιάννης, Έλλη Λαμπέτη είναι μερικοί από τους πιο διάσημους που ζωγράφισε με το χέρι του.
Το θέατρο ήταν η δεύτερη αγάπη του. Σκηνογράφησε κυρίως, αλλά και συμμετείχε ποικιλοτρόπως σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις.

 

 Το 1989 ετοιμαζόταν να ανεβάσει τον «Ορέστη», μα δεν πρόλαβε. Η ιστορία δεν θα τον αναφέρει ως Ευρυπίδη, μα θα τον αναφέρει πάντα ως Τσαρούχη.