Κι ήταν μια νύχτα τού Αυγούστου που το φεγγάρι κατέβηκε χαμηλά, πολύ χαμηλά, να αγκαλιάσει τη θάλασσα.
Ποτέ πριν δεν το είχε τολμήσει. Χρόνια τώρα όλο ζύγωνε κι όλο ξεμάκραινε μόλις πλησίαζε το ξημέρωμα.
Ήθελε να την αγγίξει, πέθαινε να πέσει στην αγκαλιά της, μα καμιά νύχτα δεν ήταν τόσο μεγάλη για να προφτάσει πριν το τελείωμα του κύκλου του να βουτήξει μέσα της. Πάντα το προλάβαινε το καταραμένο το ξημέρωμα.
Εκείνη τη νύχτα το φεγγάρι το είχε αποφασίσει. Θα βουτούσε μέσα της ακόμα κι αν δεν θα μπορούσε ποτέ να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Η θάλασσα το κοιτούσε να κατεβαίνει και μετρούσε τα δευτερόλεπτα με καρδιοχτύπι.
Ο χρόνος έμοιαζε τόσο λίγος γι' αυτούς τους δυο. Διέκρινε από μακριά το ξημέρωμα να πλησιάζει απειλητικό και διαισθανόταν ότι το όνειρό τους για άλλη μια φορά δεν θα καταφέρει να βγει αληθινό.
Έπιασε τότε να σηκώνει μια τρικυμία που έκανε τα καράβια να τρέξουν τρομαγμένα στα λιμάνια για να προφυλαχτούν. Ανέβασε τα κύματά της ψηλά, σχεδόν μέχρι τα ουράνια, μέχρι που συνάντησαν το φεγγάρι καθώς ετοιμαζόταν για άλλη μια φορά να ολοκληρώσει τη νυχτερινή πορεία του χωρίς να έχει καταφέρει να την αγκαλιάσει.
Κι εκεί, στο λυκόφως των θεών, φεγγάρι και θάλασσα έσμιξαν κι έγιναν ένα. Από τότε το φεγγάρι αυτό, την ίδια πάντα νύχτα τού Αυγούστου βγαίνει αλλιώτικο. Το χρώμα του είναι μπλε. Αν κοιτάξετε ψηλά στον ουρανό μια τέτοια νύχτα μπορεί να σας θαμπώσει το γαλάζιο του…
Το φαινόμενο των δυο πανσελήνων σε ένα μήνα δεν είναι σύνηθες. Συμβαίνει κάθε δυόμισι χρόνια και γι’ αυτό, το δεύτερο φεγγάρι που πραγματοποιείται στον ίδιο μήνα, ονομάζεται «μπλε» φεγγάρι.
Ας το απολαύσουμε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου